V-TWINS!
Ondanks alle race-successen en de status van nummer één in eigen land, slaagt Moto Guzzi er in het buitenland nauwelijks in om aansprekende verkoopcijfers te behalen. Die doorbraak vindt echter in 1967 plaats. En wel met een compleet nieuw model, {de V7}. Is de grote V-twin voor de buitenwacht een complete verrassing, de krachtbron staat al lang op Guzzi's productielijstje. Al in de jaren vijftig ontwikkelt de fabriek het blok. Helaas voor motorliefhebbers blijft de toepassing beperkt tot militaire vehikels. Een order voor zware motorfietsen voor de Italiaanse politie brengt Guzzi echter op het lumineuze idee om de V-twin voor een seriemotor te gebruiken. Een idee met verstrekkende gevolgen, want de grote Guzzi wakkert de belangstelling voor forse motoren aan. De waardering in binnen- en buitenland voor de kloeke V7 is enorm. Zo groot zelfs dat sindsdien de V-twin het nieuwe handelsmerk wordt. Staat Moto Guzzi in de eerste helft van haar bestaan voor een horizontale eenpitter. sinds 1967 maakt iedere motorliefhebber bij het horen van de fabrieksnaam dadelijk het V-teken...
Meet de eerste V7 nog 705 cc. de opvolger groeit naar 757 cc. Deze {V7 Special}, in onberispelijk wit, komt in 1969 uit en vormt tevens het uitgangspunt voor een variatie aan nieuwe modellen. De Amerikaanse markt opent zich en er verschijnen vlot nieuwe toerbuffels als de {Ambassador}, {Eldorado }en {Califomia}.
Is de V7 met z'n 40 pk en top van ruim 160 een indrukwekkende kilometervreter, terecht meent de fabriek dat er nog wel wat meer uit te peuteren valt. De race-historie van Moto Guzzi laat zich gelden en in 1969 zet een zeer afgeslankte twin op Monza enkele indrukwekkende wereldrecords neer. In één uur raffelt de Guzzi ruim 217 kilometer weg en een afstand van 1000 kilometer legt de gestroomlijnde V7 af met een gemiddelde van bijna 206 kilometer per uur!
DIFFERENTIATIE
De V-twin bepaalt vanaf dan definitief het gezicht van Guzzi. De cilinderinhoud neemt in de loop der jaren toe tot 850 cc en er verschijnen zelfs 1000 cc-versies. Een bijzondere Guzzi komt in 1975 op de markt, de {V 1000 Convert}. De toerbuffel. met 61 pk aan boord, is uitgerust met een revolutionaire semiautomatische tweeversnellingsbak. Wordt de V-twin in eerste instantie toegepast voor grote toermotoren, snel slaagt Guzzi er ook in aansprekende snelle versies te bouwen. Al in 1971 presenteert de fabriek een ultrasportieve V-twin, de {V7 Sport}. Een ranke 'high performance bike' met 52 pk onder de metallic groene tank en een top van rond de 200 kilometer. Nog meer power en performance is terug te vinden bij de '{Le Mans}' die in 1975 verschijnt. Het model blijft tot het einde van de jaren tachtig het snelste visitekaartje.
Zn opvolger in 1990 is de {Daytona }. De race-achtergrond van deze imposante Guzzi is overduidelijk en de prestaties zijn dan ook indrukwekkend. De Daytona herbergt maar liefst 94 pk en is goed voor een top van 250 km/u. Dat is 85.5 pk en ruim 150 kilometer meer dan de eerste 'Normale'.
Ze hebben daar aan het Lago di Como 75 jaar lang zeker niet alleen liggen zonnen..