Moto Guzzi 850 T5

Onopvallende middenmotor
850 T5 2e hands getest

Uit Motor,

Tekst: Kees Berghuis

 

In 1983 bracht Moto Guzzi de 850 T5 uit, een motor met sportieve trekjes waar ook lange afstanden moeiteloos mee kunnen worden afgelegd. Hiermee borduurde de fabriek uit Mandello voort op de eerdere T- modellen, maar voegde er een - in die dagen zeer modieus - trekje aan toe: 16 inch wielen voor en achter. Weekblad MOTOR voelde de 850 T5 aan de tand.

Zo tegen het midden van de jaren tachtig zaten ingenieurs op de verschillende ontwerpafdelingen met een fraaie serie technische uitdagingen voor hun neus. Op welke manier tillen we die rare tweewieler nu naar een kwalitatief hoger plan? Onderwerpen genoeg. Hoe heffen we bijvoorbeeld het strikt genomen onwenselijke verschijnsel op dat motoren in de voorvering duiken wanneer er geremd wordt, hoe maken we een eind aan het hoogst irritante fenomeen dat motorfietsen die zijn uitgerust met schijfremmen in de regen nauwelijks tot stilstand te brengen zijn? En hoe brengen we het rijwielgedeelte in een goede balans, op zoek naar het beste compromis tussen stuureigenschappen en vertrouwenwekkende kalmte in het rijwielgedeelte?
Het aardige van deze zaken is dat door veel fabrieken in een grote modedans op hetzelfde moment aan deze klussen begonnen werd, waarbij er zeer uiteenlopende constructies bedacht zijn waarvan er nu geloof ik niet één meer bestaat. Honda zag al snel af van de ingekapselde remschijven, Suzuki van het anti-duiksysteem en alle Japanners van hun turbo's. Zo'n beetje alleen de monovering achter heeft het echt overleefd als technische noviteit van de jaren tachtig. Moto Guzzi, geroemd in die jaren om de voortreffelijk sturende motoren, sloeg samen meteen kluit andere fabrikanten het duistere pad in van de 16 inch wielen. Sommige fabrieken stoeiden nog met een 16 inch wiel voor en een 17 achter, maar Guzzi plaatste gewoon twee 16 inch velgen in de motor. En dan hebben we het over de 850 T5, die grofweg het midden houdt tussen een toer- en een sportmotor. Tussen de V 7 en V 7 Sport of - zo u wilt - de Le Mans en de California. Van deze zogenaamde T-serie zijn er precies vijf modellen gemaakt, waarvan hier het laatste model in de test figureert. De motor is afkomstig uit de showroom van die jongens uit Oss, waarvoor uiteraard onze dank. Op de teller slaan 40.000 kilometers en wie door de stickers 'heen kijkt', zal meteen zien dat de motor in een uitmuntende staat verkeert. 'A very caring owner', zoals de Engelsen dat zo mooi weten te zeggen. Pal onder de linker carburateur treffen we de choke aan, die met een heveltje wordt bediend. Starten en lopen, met die fraaie donkerbruine V-klappen die mij elke keer weer kippenvel bezorgen. Aan de 850 Guzzi-sound kan wat mij betreft geen Harley tippen. Wat doet het me deugd dat er ooit een tijd geweest is dat zo'n geluid gewoon legaal was. Herinnert u het zich nog, die momenten dat je een auto inhaalde met een voltallig gezin erin, waarvan de zoontjes uit bewondering hun neuzen tegen het raam drukten en vader het raampje opendraaide om te luisteren naar die vette klappen? Nou, daar doet zo'n Guzzi me altijd aan denken. Het uitzicht van de hoge en dik gepolsterde buddyseat levert een acceptabel tafereeltje op: een overduidelijk gedateerd dashboard dat erg volledig is. Naast de wettelijk verplichte meters en lampjes treffen we natuurlijk een toerenteller aan, maar bijvoorbeeld ook een analoog klokje en een voltmeter. De aanwezigheid van die voltmeter heb ik eigenlijk nooit helemaal gesnapt: er zit immers ook een verklikkerlampje voor de laadstroom in het dashboard. De snelheid wordt traditiegetrouw aangegeven in stappen van 30 km/u, waardoor de afleesbaarheid een kwestie van wennen is.